Onlangs heb ik meelwormen (Tenebrio molitor) en sprinkhanen (Locusta migratoria) aangeschaft om zodoende mijn eigen kweek op te zetten. Het kweken van meelwormen is vrij makkelijk. Dit wordt uitstekend uitgelegd door Siemen Banga, dus als je meelwormen wilt gaan kweken, bekijk even zijn website. Maar dan de kweek van sprinkhanen! Dat is best lastig, maar ook fantastisch om te doen! Sprinkhanen zijn erg kieskeurig wat betreft temperatuur, ruimte en voedsel. Ik heb een mooie bak gemaakt waarin ze goed kunnen klimmen en daar een 60 Watt lamp bovengehangen die 18 uur per dag zorgt voor het “zonnetje”. Tevens heb ik een “prikbakje” geplaatst, waar de vrouwtjes (als alles goed gaat) hun eipakketjes zullen gaan leggen. Daarnaast geef ik een aantal keer per dag wat (gedeeltelijk gedroogd) gras en een stukje kool of andere groente. Dit moet wel onbespoten zijn, want sprinkhanen zijn erg gevoelig voor gifstoffen! Ook staat er een bakje speltmeel in de kooi voor t geval ze behoefte hebben aan droog voedsel. Het is erg grappig om te zien als er een van heeft zitten smullen en er een beetje verdwaasd uitziet als hij onder het wit poeder zit. Ik sta dus regelmatig vol bewondering naar ze te kijken. De sprinkhaantjes die ik had gekocht waren nog niet helemaal volgroeid en hadden ook nog geen vleugels. Maar inmiddels zitten er een paar hele grote bij! Zomaar van de een op de andere dag. Hoe doen ze dat? Ze vervellen nog (een laatste) maal. En dat heb ik echt prachtig van dichtbij kunnen bekijken. Het was gewoon National Geopgraphic in de huiskamer! De nog niet vervelde sprinkhaan ging in een vreemde houding op de kop hangen en heel langzaam, met behulp van de zwaartekracht, wurmde hij zich uit zijn jasje. Het achterlijf bleef steeds een stukje verder zakken. Het “jasje” bleef vastgeplakt aan het gaas en de grote “nieuwe” sprinkhaan bleef nog even middels een kleverige vloeistof vasthangen aan het velletje. Vervolgens moest de sprinkhaan zich er heel goed aan vasthouden (bijna paniekerig, zich steeds opnieuw optrekkend). De transformatie was nog niet klaar. Hoewel hij eruit was, waren zijn vleugels nog opgevouwen en ook de poten nog niet uitgestrekt. Hij bleef dus hangen en bleef ondertussen nog heel druk met het oprekken en opdrogen van zijn lijf. Het lege velletje plakte nog steeds vast, met daaraan het gewicht van de grote sprinkhaan. Wonderbaarlijk! Toen hij zo ongeveer klaar was maakte een andere (kleine) sprinkhaan het af. Die knaagde wat pootjes door van het nog steeds hangende velletje (met daaraan hangend dus nog steeds de grote sprinkhaan). Hierdoor raakte het velletje los en werd de grote sprinkhaan gedwongen los te laten en zich weer te mengen in de groep. Prachtig om te zien! Ik heb een filmpje gemaakt van de laatste fase van deze prachtige vervelling. Ik hoop binnenkort een betere opname te kunnen maken, maar voor nu alvast veel plezier met kijken!